Samengestelde gezinnen komen in deze tijd veel voor en ook in mijn praktijk komen issues die hierop betrekking hebben vaak voor. Ik noem het issue omdat het systemisch gezien voor veel onrust zorgt en in mijn beleving zwaar onderschat wordt wat het voor alle betrokken partijen betekent.
Wanneer een man en een vrouw kinderen krijgen doen zij dat met de bedoeling deze samen op te voeden. Vader of moeder zijn is iets wat je bent voor het leven. Je gaat er op dat moment vanuit dat je samen een veilige basis biedt voor je kind(eren). Samen, binnen hetzelfde huishouden.
Wanneer je als partners besluit om uit elkaar te gaan heeft alleen dat al een enorme impact op je kind. Een scheiding wordt door een kind als traumatisch ervaren omdat hun vertrouwde omgeving uit elkaar valt.
Ouders gaan apart wonen en na verloop van tijd komt er een andere partner in het leven van een of beide ouders. Deze persoon wordt door alle overige gezinsleden als een indringer gezien. Niemand wil dat hun rol binnen dit systeem overgenomen wordt en zullen ook als zodanig gaan reageren.
Het is een oer gevoel van kinderen dat hun ouders bij elkaar zijn en blijven. En ook al beseffen zij zich heel goed dat dit niet meer mogelijk is toch blijft dit oer gevoel aanwezig.
De nieuwe partner maakt onderdeel uit van het nieuwe systeem en neemt eventuele kinderen uit zijn of haar systeem mee in het huidige systeem. Elk systeem met zijn eigen normen en waarden kan al voor frictie zorgen bij de vorige partner maar ook bij de kinderen.
Het systeem vraagt namelijk om het innemen van een nieuwe positie waarbij de oude posities verdedigd worden. Zelden worden deze posities vanuit kracht ingenomen maar vanuit beperkte overtuigingen en gedachtegang.
Degene die een nieuwe partner mee neemt in het systeem zal diegene als enige volledig in het systeem opnemen, die hoort er helemaal bij. De nieuwe partner zal er alles aan doen de nieuwe rol zo goed mogelijk te vervullen. Iets wat niet makkelijk is omdat de onbewuste processen gevoeld worden en vaak niet uitgesproken richting de persoon waar het betrekking op heeft. En omdat je nog niet de rechten van een ouder verworven hebt wordt er gezwegen of de ouder wordt gemotiveerd het te bespreken of aan te pakken.
De ouder is de nieuwe praatpaal om alle ongenoegens tegen uit te spreken waardoor het voor die persoon kan voelen of er van alle kanten aan hem of haar getrokken wordt. Iedereen probeert hem of haar aan zijn of haar kant te krijgen. Die persoon wordt gezien als de basis van het nieuwe systeem.
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen kon ik putten uit de ervaring uit mijn praktijk. Ik stapte heel bewust in het systeem van mijn partner en zijn 3 puber kinderen. Ik hield vooral rekening met de gevoelens van de kinderen. Ik wist immers hoe het voor hun moest zijn en had voor mijn gevoel maar 1 kans om het goed te doen, om niet meteen af geserveerd te worden. Achteraf gezien was dat onoverkomelijk. Toen we samen ons huis kochten begon ik wat meer mijn plek in te nemen, gaf ik aan wat voor mij belangrijk was om in harmonie met elkaar te leven. Maar omdat zo anders was dan wat zij gewend waren was dat voor de kinderen ook tot de nodige aanpassingen.
Wat ik zelf lastig blijf vinden is mijn rol in het geheel. Ik ben namelijk niet de ouder en wil dat ook niet zijn. Van de andere kant neem ik wel de ouder rol op mij door praktisch, financieel en mentaal voor iedereen te zorgen. Daarnaast wil ik iedereen vanuit gelijkwaardigheid benaderen maar is daar wel sprake van gezien mijn rol als verzorger. En als ik het allemaal al lastig vind, hoe moet het dan voor de kinderen zijn bij wie het brein nog niet volgroeit is.
Ik heb met iedereen zoveel rekening gehouden dat ik daarbij toch een stuk aan mijzelf voorbij ben gegaan. Daarin sta ik niet alleen, dat hebben we allemaal. Wanneer doe je het goed voor jezelf en de ander. In mijn beleving heeft het ook te maken met onvoorwaardelijkheid. Ouders houden onvoorwaardelijk van hun kind en ook al houd ik van de kinderen, die liefde gaat nooit zover als die van een ouder.
Het is belangrijk om alle gevoelens die er spelen serieus te nemen en te onderzoeken waar ze vandaan komen. Welke patronen zijn onderliggend, wat wordt er gespiegeld en getriggerd bij jou of de ander wat misschien niets zegt over de huidige situatie maar over eerdere situaties die pijn hebben gedaan en nog niet zijn verwerkt.
Hiervoor is het nodig om met elkaar in gesprek te blijven en telkens bij te stellen in het belang van het systeem en in het belang van jezelf. Het is hoe dan ook omslachtig en een niet te onderschatten ingewikkeld proces waarbij iedereen bereid moet zijn om er het beste van te maken.
