Wanneer je een trauma ervaart gaat iedereen daar op een andere manier mee om.
Een verwerkingsproces is een ingewikkeld proces omdat we liever pijn vermijden. Het uit de weg gaan van emoties is hiervan het resultaat. Een trauma staat vaak in verbinding met rouw. Het verliezen van een dierbare door beëindigen van (vriendschappelijke) relaties of de dood. Hoe je er mee omgaat is afhankelijk van verschillende factoren. Het aanwakkeren van een vorig al dan niet goed verwerkt trauma is er daar één van.
De vrouw die bij mij in de praktijk kwam had haar dochter door een auto ongeluk verloren.
Sinds die tijd nam ze niet meer actief deel aan het leven, niet meer zoals ze daarvoor deed. Zo ging ze bijvoorbeeld niet meer naar concerten of optredens, bang om elk moment te overmand te worden door emoties. Ook deelnemen aan het verkeer was een opgave. Bij grote afstanden reed ze niet meer zelf maar nam op de achterbank plaats, achter de bestuurder. Afleiding zoekend door bijvoorbeeld een spelletje te doen op haar telefoon.
Voor de eerste sessie begint brengen we altijd het systeem in kaart op zoek naar personen en gebeurtenissen die in positieve of negatieve zin een grote invloed hebben gehad. Zo kwam naar voren dat de moeder van deze vrouw is overleden toen zij zelf net moeder was van haar eerste kind. Zelf nog hartstikke jong nam ze op dat moment de zorg over van haar jongere broers en zussen waarvan de jongste 9 jaar oud was. Ze nam daarnaast ook de rol van verbinder binnen het gezin van 9 kinderen. De moederrol werd door haar overgenomen en tijd en ruimte voor het verwerken van haar verdriet nam ze daardoor niet.
Door de dood van haar jongste kind werd het trauma van het overlijden van haar moeder geraakt wat er voor zorgde dat ze de pijn en het verdriet niet achter zich kon laten. Iets wat vaker gebeurd wanneer iemand iets meemaakt wat emotionele raakvlakken heeft met een eerdere gebeurtenis.
Verdriet, boosheid, onmacht en schaamte zijn voorbeelden van zulke emoties.
Het doel van deze vrouw was dat ze graag wilde dat de angst uit haar lijf ging. Volgens haar zeggen zat haar lijf nog in het moment dat ze hoorde dat haar kind een ongeluk had gehad. De politie kwam aan haar deur en zijn met haar in hoge snelheid naar het ziekenhuis gereden. Hier was haar angst voor auto rijden ook door ontstaan.
Door ReAttach hebben we de grootste lading aangepakt en gebeurde het dat wanneer er een langere afstand gereden werd de vrouw zo nu en dan nieuwsgierig langs de stoel van de bestuurder af keek om te zien wat er op de weg gebeurde. Toen ze met een vriendin ergens heen ging was ze op de passagiersstoel gaan zitten en heeft dit de hele rit volgehouden. Ook zag ik haar blik verzachten en schaterlachte ze weer. Zelf gaf ze aan dat ze meer positieve herinneringen had en dat ze bij haar echte verdriet kon komen, iets wat daarvoor zeldzaam was. Haar hoofd was leger en daardoor ook minder last van vermoeidheid.
De angst in haar lijf was ook minder.
Nadat ik had aangegeven dat 4 sessies voldoende was kreeg ik een bericht van haar waarin ze aangaf dat ze toch nog graag ergens mee aan de slag wilde. Ze zou heel graag zelf weer achter het stuur zitten bij lange afstanden.
We hebben daarop volgend nog een regressie sessie gedaan met als contract vraag ‘wat houdt mij tegen om lange afstanden te rijden?’
Hier zijn we met de emotie en de lichamelijke gewaarwording terug gegaan naar de eerste keer dat deze gevoelens waargenomen werden. Daarin kwamen we uit bij het overlijden van haar moeder. We hebben de situatie uitgewerkt waardoor er meer lucht ontstond en ze haar onbevangenheid weer terug kwam.
Ik weet niet of ze al een lange afstand heeft gereden maar ik kreeg laatst wel een appje van haar met de woorden ‘muziek luisteren, check!’ Ze was naar een concert geweest en was niet overmand door emoties. Het actief deelnemen aan het leven is weer begonnen.
